สุขที่คนเราจะไปถึง

สุขที่คนเราจะไปถึงก็มี ๒ อย่างเช่นกันคือ

๑. สุขชั่วคราว

๒. สุขถาวร

จึงมีความจำเป็นที่จะต้องทำความเข้าใจ ให้ถ่องแท้ชัดเจน

สุขอันที่ ๑. สุขชั่วคราว คือสุขที่หาอะไรมาสนองความอยากความปรารถนาทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของคนเรา ได้มาก็สุข ไม่ได้มาก็ทุกข์ เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา ความสุข ความทุกข์ ก็เกิดจากเหตุปัจจัยมาประชุมกันชั่วคราว แล้วแตกสลาย ไม่มีอะไรมั่นคงถาวร ความสุขชั่วคราวเป็นความสุขทางโลก ต้องหาเหตุปัจจัยมาปรนเปรอตลอดเวลา ถ้าหมดเหตุปัจจัยก็เกิดความทุกข์ ฉะนั้นคนเราจึงลุ่มหลงแสวงหาสุขชั่วคราวไปตลอดชีวิต ไม่มีที่สิ้นสุด คนเราส่วนมากก็ได้พาตัวเองมาถึงจุดนี้เป็นส่วนมาก ไม่สามารถนำพาตัวเองออกไปจากสุขชั่วคราวนี้ได้ เราจะเห็นว่าสุขชั่วคราวนี้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่หามาปรนเปรอตัวเอง หามาได้ก็สุข หาไม่ได้ก็ทุกข์ เรียกว่าสุขที่ขึ้นกับปัจจัยภายนอก

สุขอันที่ ๒ สุขที่ไม่ขึ้นกับปัจจัยภายนอก เรียกว่าสุขถาวร คือสุขที่คนเราฝึกฝนตนเองเข้าถึงความจริงของโลกและชีวิต ที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ ไม่ต้องหาปัจจัยภายนอกมาปรนเปรอ ก็สุขได้ ชีวิตเป็นอิสระ อยู่ที่ไหนก็สุขได้ สุขอย่างนี้คนเราไม่รู้จัก เพราะสุขชั่วคราวทับถมจนมองไม่เห็นและรู้สึกไม่ได้ บางครั้งเมื่อจิตคนเราว่าง ก็จะพบความสุขถาวรชั่วขณะหนึ่ง แต่คนเราไม่รู้ว่าสุขถาวรเกิดขึ้นแล้ว จึงไม่ทำให้ต่อเนื่อง สุขถาวรก็ดับหายไป ตรงกันข้ามถ้าเป็นความพอใจ ไม่พอใจเกิดขึ้นกับคนเรา พวกเราจะตามดูมันไปตลอดต่อเนื่อง จึงทำให้เกิดความพอใจ ไม่พอใจขึ้นมาอีก ในที่สุดก็จะเป็นความเคยชินตามหาสุขชั่วคราวไปตลอด เพราะความสุขชั่วคราวก็เป็นธรรมชาติชนิดหนึ่ง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป หาที่สิ้นสุดไม่ได้ คนเราจึงไปหลงสุขชั่วคราว จึงไม่มีโอกาสเข้าถึงสุขถาวรได้

มนุษย์ทุกคนต้องการหนีทุกข์ไปหาสุข

ทุกข์ของคนเราเกิดที่ไหน ให้ดับที่นั่น

วิธีปฏิบัติ เอาหลักสายกลางมาตั้งในวิถีชีวิต