วิปัสสนาภาวนาสติปัฏฐาน ๔

พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทำอย่างไร จึงพาตัวท่านออกไปจากโลกมายานี้ได้ ทำตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้คือ วิปัสสนาภาวนาสติปัฏฐาน ๔ หรือท่องจำไม่เที่ยงเกิดดับ หรือกฎธรรมชาติ ๒ กฎที่พระองค์ตรัสรู้ กำกับตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วเก็บเอาไม่เที่ยงเกิดดับไว้เป็นสัญญาความจำ แล้วเอาไม่เที่ยงเกิดดับไปกำหนดรู้สติปัฎฐาน ๔ คือ กำหนดรู้กาย เวทนา จิต ธรรม ให้เห็นกาย เวทนา จิต ธรรมตามความเป็นจริงว่า มันเป็นธรรมชาติชนิดหนึ่ง เกิดจากเหตุปัจจัยมาประชุมกันชั่วคราว แล้วแตกสลาย ไม่เที่ยง เกิดดับ ไม่มีตัวตนเป็นของตนเอง ว่างเปล่าจากตนและของของตน ไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่น ว่านั่นเป็นเรา นั่นเป็นของเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา หรือ เห็นโลกและชีวิตตามความเป็นจริง กาย เวทนา จิต ธรรม คือโลกและชีวิต กายคือโลก เวทนา จิต ธรรม คือชีวิต ถ้าคนเราเห็นโลกและชีวิตตามความเป็นจริง ว่าไม่เที่ยงเกิดดับตลอดเวลา จะไม่ยึดมั่นถือมั่นใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วก็หลุดพ้นไปจากโลกมายานี้ได้ หรือหลุดพ้นไปจากวิบากกรรมของความเห็นผิด หรือความไม่รู้ หรือความพอใจ ไม่พอใจนี้ได้

มาถึงตรงนี้แล้วพอจะมองเห็นได้ว่า ตัวของคนเราทุกคนเกิดจากผลรวมของวิบากกรรมของแต่ละคนมาปั้นเป็นตัวของเรา จะเห็นว่า

ตัวเราจะคิดอะไรก็เป็นกรรม เรียกว่ามโนกรรม

จะพูดอะไรก็เป็นกรรม เรียกว่าวจีกรรม

จะทำอะไรก็เป็นกรรม เรียกว่ากายกรรม

จะเห็นว่าตัวเราจะคิด จะพูด จะทำอะไร ก็เอาวิบากกรรมของตัวเราทั้งหมดไปคิด ไปพูด ไปทำ เอากรรมเก่า มาสร้างกรรมใหม่ตลอดเวลาอย่างนี้ กรรมเก่าคือตัวเราทั้งหมด แล้วตัวเราไปคิด ไปพูด ไปทำอะไร ก็หมายความว่า เอากรรมเก่าไปสร้างกรรมใหม่ ถ้ากรรมเก่าผิด กรรมใหม่ก็ผิดไปด้วย

พระพุทธเจ้าจึงให้พวกเรา วิปัสสนาภาวนาเปลี่ยนข้อมูลใหม่ให้ถูกต้อง เก็บไปเป็นสัญญาความจำที่ถูกต้อง ไปแทนสัญญาความจำเก่าที่ผิด ในที่สุดคนเราก็สร้างกรรมใหม่ที่ถูกต้อง ไปแทนกรรมเก่าที่ผิด ต่อไปเราก็เอากรรมเก่าที่ถูกต้อง ไปสร้างกรรมใหม่ที่ถูกต้องให้กับตัวเอง เพื่อเปลี่ยนแปลงระบบการดำเนินชีวิตของเรา ให้ถูกต้องตามที่มันเป็นจริง แล้วพัฒนาต่อไป จนคนเราอยู่เหนือวิบากกรรมได้

คนเราอยู่เหนือกรรมได้

การทำบุญใส่บาตร (การหนีกรรม)

อวิชชา (๘) ทางสายเอก