คนเราเอาความไม่รู้ไปทำซ้ำในการดำเนินชีวิต

ถ้าหากคนเราก้มดูตัวเอง ถ้าเห็นความจริง จะเห็นว่าคนเราเอาความไม่รู้ไปทำซ้ำในการดำเนินชีวิต ทางมโนกรรม วจีกรรม กายกรรม เพราะความไม่รู้เป็นผัสสาหาร เป็นมโนสัญเจตนาหาร และเป็นวิญญาณาหาร เลี้ยงร่างกายตลอดเวลา ตั้งแต่คนเราเกิดมา มองดูดี ๆ จะเห็นชัดว่าเมื่อคนเราคิด ความคิดก็เป็นพฤติกรรมของความไม่รู้ เวลาพูดก็พูดด้วยความไม่รู้ การกระทำก็ทำด้วยความไม่รู้ คือความพอใจ ไม่พอใจ เวลาจะเดิน จะนั่ง จะนอน ฯลฯ ไปไหนมาไหน ก็ทำด้วยความไม่รู้ หรือทำตามความพอใจ ไม่พอใจ จะพูดอะไรก็พูดตามความพอใจ ไม่พอใจ จะคิดอะไรก็คิดตามความพอใจ ไม่พอใจ เราจะเห็นว่าวิถีชีวิตของคนเรา ไม่มีวิถีชีวิตของปัญญาเกิดขึ้นเลย เป็นลักษณะของหุ่นยนต์ของความไม่รู้ ฉะนั้นการดำเนินชีวิตของคนเราทุกวันนี้ เป็นการดำเนินชีวิตโดยการเอาความพอใจ ไม่พอใจไปทำซ้ำ คนเราคิดไม่ได้ มองเห็นไม่ได้ รู้ไม่ได้ ว่าตัวเองเอาทุกข์ไปทำซ้ำทุกวัน แล้วเราจะไปหาสุขได้อย่างไร เพราะทุกข์ไม่เปิดโอกาสให้เราไปหา และไม่เปิดโอกาสให้เราคิดได้ ถูกพฤติกรรมสั่งให้ทำโดยไม่ต้องคิด หรือคิดตามพฤติกรรมสร้างทุกข์ ตามธรรมดาของคนเราคือในชีวิตประจำวัน ต้องคิด ต้องพูด ต้องทำตลอดเวลา แต่พวกเราไม่เคยรู้เลยว่า ความคิด คำพูด การกระทำของคนเรานั้น ต้องมีผู้ควบคุมสั่งการให้คิด ให้พูด ให้ทำ ผู้ควบคุมก็คือข้อมูลสัญญาความจำที่เราเก็บไว้ในใจ เป็นผู้สั่งการทั้งหมด ที่อยู่เบื้องหลังของการคิด การพูด การกระทำ ถ้าคนเราไม่เข้าใจตนเองถึงระดับนี้ก็จะไม่รู้ ไม่เห็นเรื่องราวของชีวิตตนเองที่ถูกต้อง

จะต้องเปลี่ยนตัวผู้ควบคุมสั่งการในชีวิตของเรา

จึงเน้นให้พวกเราชาวพุทธให้มีปัญญาก่อน

ทุกข์ที่เราต้องหนีนั้นมันอยู่ในตัวคนเรา